miarroba
Mi final, de Gaby Sambuccetti

I

Mi final

El final es el corazón de los versos.
Es el arte de bajar el volumen.
Si el espectáculo valió la pena,
deberías estar de alguna forma involucrado:
porque ahora somos amigos,
despidiéndonos.

Espero ser más que una hoja gris de la calle,
caída y pisada,
y a punto de dejar de ser visible en tu vida.

Esto es el final.
Adiós.

Del libro The Good, the Bad & the Poet (2020)

ntroduce aquí el texto de tu elección

000
Antonio Ramos Rosa
O BOI DA PACIÊNCIA

Noite dos limites e das esquinas nos ombros
noite por de mais aguentada com filosofia a mais
que faz o boi da paciência aqui?
que fazemos nós aqui?
este espectáculo que não vem anunciado
todos os dias cumprido com as leis do diabo
todos os dias metido pelos olhos adentro
numa evidência que nos cega
até quando?
Era tempo de começar a fazer qualquer coisa
os meus nervos estão presos na encruzilhada
e o meu corpo não é mais que uma cela ambulante
e a minha vida não é mais que um teorema
por demais sabido!
Na pobreza do meu caderno
como inscrever este céu que suspeito
como amortecer um pouco a vertigem desta órbita
e todo o entusiasmo destas mãos de universo
cuja carícia é um deslizarr de estrelas?
Há uma casa que me espera
para uma festa de irmãos
há toda esta noite a negar que me esperam
e estes rostos de insónia
e o martelar opaco num muro de papel
e o arranhar persistente duma pena implacável
e a surpresa subornada pela rotina
e o muro destrutível destruindo as nossas vidas
e o marcar passo à frente deste muro
e a força que fazemos no silêncio para derrubar o muro
até quando? até quando?
Teoricamente livre para navegar entre estrelas
minha vida tem limites assassinos
Supliquei aos meus companheiros.Mas fuzilem-me!
Inventei um deus só para que me matasse
Muralhei-me de amor
e o amor desabrigou-me
Escrevi cartas a minha mãe desesperadas
colori mitos e distribuí-me em segredo
e ao fim ao cabo
recomeçar
Mas estou cansado de recomeçar!
Quereria gritar:Dêem árvores para um novo
recomeço!
Aproximem-me a natureza até que a cheire!
Desertem-me este quarto onde me perco!
Deixem-me livre por um momento em qualquer parte
para uma meditação mais natural e fecunda
que me limpe o sangue!
Recomeçar!
Mas originalmente com uma nova respiração
que me limpe o sangue deste polvo de detritos
que eu sinta os pulmões com duas velas pandas
e que eu diga em nome dos mortos e dos vivos
em nome do sofrimento e da felicidade
em nome dos animais e dos utensílios criadores
em nome de todas as vidas sacrificadas
em nome dos sonhos
em nome das colheitas em nome das raízes
em nome dos países em nome das crianças
em nome da paz
que a vida vale a pena que ela é a nossa medida
que a vida é uma vitória que se constrói todos os dias
que o reino da bondade dos olhos dos poetas
vai começar na terra sobre o horror e a miséria
que o nosso coração se deve engrandecer
por ser tamanho de todas as esperanças
e tão claro como os olhos das crianças
e tão pequenino que uma delas possa brincar com ele
Mas o homenzinho diário recomeça
no seu giro de desencontros
A fadiga substituiu-lhe o coração
As cores da inércia giram-lhe nos olhos
Um quarto de aluguer
Como perservar este amor
ostentando-o na sombra
Somos colegas forçados
Os mais simples são os melhores
nos seus limites conservam a humanidade
Mas este sedento lúcido e implacável
familiar do absurdo que o envolve
como uma vida de relógio a funcionar
e um mapa da terra com rios verdadeiros
correndo-lhe na cabeça
como poderá suportar viver na contenção total
na recusa permanente a este absurdo vivo?
Ó boi da paciência que fazes tu aqui?
Quis tornar-te amável ser teu familiar
fabriquei projectos com teus cornos
lambi o teu focinho acariciei-te em vão
A tua marcha lenta enerva-me e satura-me
As constelações são mais rápidas nos céus
a terra gira com um ritmo mais verde que o teu passo
Lá fora os homens caminham realmente
Há tanta coisa que eu ignoro
e é tão irremediável este tempo perdido!
Ó boi da paciência sê meu amigo!

de Viagem através duma Nebulosa(1960)
000
Amiri Baraka

Una agonía. Como ahora.

Estoy dentro de alguien
que me odia. Miro
hacia fuera de sus ojos. Huelen
lo que ensuciaron melodías vienen en
su aliento. Amar a sus
desgraciadas mujeres.

Las aberturas en el metal, para tomar el sol. Cuando
mis ojos se sientan torneado, en el aire fresco de
la mirada de la luz, o la dura carne
se frota contra mí, una mujer, un hombre,
sin la sombra, o la voz, o el significado.

Este es el recinto (carne,
donde la inocencia es un arma. Una
abstracción. Táctil. (No la mía.
O el suyo, si usted es el alma que tenía
y abandonó cuando yo era ciego y tenía
mis enemigos me transportar como un hombre muerto
(si él es bello, o lástima.

puede ser dolor. (como ahora, como toda su
carne me duele.) puede ser eso. o
dolor. como cuando se encontró de mí en
ese bosque.
o el dolor, la mente
de plata en espiral de remolino contra el
sol, más altas que incluso los ancianos pensaban
que Dios sería. O dolor. y el otro. el
sí. (Dentro de sus libros, sus dedos. Ellos
se marchitan las flores amarillas y nunca eran
hermosas.) los que sí. Usted, perdida alma, dicen
'belleza.' belleza, practicado, como el árbol. el
río lento. Un sol blanco en sus oraciones húmedos.

o bien, los hombres fríos en su vendaval. éxtasis. carne
o alma. el que sí. (sus túnicas soplados. sus cuencos
vacíos. cantan los talones, no a la suya.) la carne
o alma, como corrupto. Cuando la respuesta se mueve demasiado rápido.
Cuando el Dios es un ser, después de todo.)

el aire frío soplado a través de los ojos ciegos estrechas. Fles h,
metal caliente blanco. Brilla como el día de su sol.
Es un amor humano, vivo en el interior. Un esqueleto óseo
se reconoce como palabras o simple sentimiento.

Pero no tiene ningún sentimiento. Como el metal, está caliente, no es así,
dado al amor.

Se quema la cosa
dentro de él. Y que lo
grita. 
000
Adrienne Rich, os seus poemas

Na Biblioteca Central de Ferrol, o Luns, 17 de Decembro, serán os poemas de Adrienne Rich os que aportaran a materia prima das nosas conversas.

Datos personais:

(16 de mayo de 1929, Baltimore, Maryland - 27 de marzo de 2012, Santa Mónica, California)

Baltimore, Estados Unidos, 1929. Autora de vasta obra poética y ensayística. Ha dedicado buena parte de su vida a la docencia universitaria. Su carrera literaria se inició con A Change of World (1951), seleccionado para el Yale Younger Poets Award. En 1974 obtuvo el National Book Award, por Diving into the wreck. El espacio público y la marginalidad son algunas de sus preocupaciones. Reconocida como feminista, su voz resuena con fuerza y convicción en temas como la igualdad de mujeres, gays y los discriminados por raza y clase. Sin embargo, su trabajo ha trascendido movimientos políticos y literarios. En medio siglo de activismo y escritura ha demostrado el poder del arte para cambiar formas de percibir la realidad. "La poesía puede trabajar como un antídoto contra la complacencia" ha dicho la escritora.

En 1997 Adrienne Rich rechazó uno de los mayores reconocimientos para los creadores en Estados Unidos: el National Medal for the Arts, que le sería entregado junto a otros once creadores en la Casa Blanca de manos del entonces Presidente Bill Clinton "El significado del arte, como yo lo entiendo, es incompatible con la cínica política de esta administración", escribió en una carta renunciando al premio.

Libros de poesía: A Change of World (1951), The Diamond Cutters and Other Poems (1955), Necessities of Life (1966), Snapshots of a Daughter-in-Law: Poems 1954-1962 (1967), Leaflets (1969), Diving into the Wreck (1973), The Dream of a Common Lenguaje (1978), Time's Power (1989), An Atlas of the Difficult World(1991), Collected Early Poems (1993), The Fact or a Doorframe: Poems Selected and New 1950-1984(1984), Midnight Salvage: Poems 1995-1998 ( 1999). En Colombia se publicó recientemente Oscuros Campos de la República, edición bilingüe, que comprende poemas escritos entre 1991 y 1995.

Ha escrito una serie de ensayos, resultado de su férrea defensa de los derechos de las minorías y una activa participación en el movimiento de mujeres. Destacan: On Lies, Secrets and Silence (1979), Blood, Bread and Poetry (1986), Of Woman Born: Motherhood as Experience and Institution (1986), What is Found There: Notebooks on Poetry and Politics (1993). Próximamente se publicará el libro Artes de lo posible: ensayos y conversaciones.

http://www.uchile.cl/cultura/chilepoesia/rich.html

ÁRBOLES (*)

Desde el interior, los árboles avanzan hacia el bosque,
el bosque que estuvo vacío todos aquellos días,
donde ningún pájaro podía posarse,
ningún insecto esconderse,
y ningún sol podía enterrar su pies en la sombra;
en el bosque vacío de esas noches,
los árboles abundarán por la mañana.

Las raíces se esfuerzan toda la noche
por desprenderse de las grietas
en el suelo de la terraza.
Las hojas se retuercen hacia los vidrios,
pequeños vástagos endurecidos por el esfuerzo
largas y torcidas ramas que se desprenden con dificultad
bajo el techo, como pacientes recién dados de alta,
medio-aturdidos, dirigiéndose
hacia las puertas de la clínica.
Aquí me acomodo. Las puertas se abren hacia la terraza,
escribo extensas cartas
donde apenas menciono el bosque
y su partida de la casa.
La noche está fresca, la luna entera brilla
en un cielo aún abierto.
El aroma de hojas y liquen
llega como una voz a las habitaciones.
Mi mente está plena de susurros
que permanecerán en silencio mañana.
Escucha. Los vidrios se quiebran,
se tambalean los árboles
Hacia la noche. El viento
se apresura a recibirlos.
Como un espejo la luna se ha quebrado
y en la copa del roble más alto
relampaguean ahora sus fragmentos.

Cita:

1963

 

 

De: Antología poética, 1951-1981 / Adrienne Rich ; selección y traducciones de Myriam Díaz-Diocaretz.
Madrid : Visor, 1986. 124 p.

000
Sechu Sende con nos

A néboa da Resignación


El mundo que queremos es uno

en donde quepan muchos mundos

(Subcomandante Marcos)



Todo o tempo do mundo para escreber

poemas: estou no paro, como todos

os meus colegas menos tres:

o que tivo sorte, a que emigrou

e o que levaba en segredo a sua

afiliación ao poder. Mido o tempo

coa velocidade das sombras

mentres espero e des espero e

des humana a vida e o tempo esgaza-me

o futuro, a búsola, os camiños,

o tendón, o trilce e o carpe diem

e afogo na néboa da Resignación.

Cómpre saír á rua, Galiza, e avanzar

en rio, a suma de esforzos humana vida todos.

000
Acerca deFoto de karlotti

karlotti

Hombre, 75 años

Afganistán

2024
  • Enero
  • Febrero
  • Marzo
  • Abril
  • Mayo
  • Junio
  • Julio
  • Agosto
  • Septiembre
  • Octubre
  • Noviembre
  • Diciembre
2023
2022
Últimas Visitas
Foto de brebis2274

brebis227430/08/2023