Todos temos gardado no noso interior algun soño sen realizar, un sentimento fondo de querer acadar un desexo pro saber que é inalcanbel,que nos gostaría que fose realidade pero que o mesmo tempo somos conscentes de que nunca se será posíbel.Esto é unha utopía,tamen chamada quimeira.Fai sufrir e penar fondamente.
Cando o día cala. Utopía en tres actos producto de unha testa termocefálica (soñadora)
Acto 1
Cando o día cala,
E cando a noite chega..,
Cando a lúa sae,
E o sol se deita,
O sono me invade e a fantasía comenza,
Liberándome da miña barreira,
E, como si por arte de maxia puidera,
Convírtome nunha ave imaxinaria,
que hacía ti voa rauda e dereita,
Surcando ó escuro ceo da sombra,
Cal áxil lanza ou afiada frecha,
En pós de ti meniña ,
Miña fermosa quimeira.
Acto 2
Xa sei bonequiña…
¡ Xa sei.. ¡ ¡quen poidera!
Quixera estar preto de ti
Toda unha noite enteira,
O teu carón , xoiña,
o teu carón, pequena,
o teu carón, estar quixera
Sentir preto ó teu calor,
O teu calor amor, sentilo quen me dera,
Achegadiños os dous,
Achegadiños, quen puidera..
Ver chegar ó mencer,
O teu lado.. amor..¡
Nos teus brazos…!!Nos teu beizos!!
Feliz eu morrera..!!
Acto 3
Coa chegada do sol
Coa lúa recolleita,
E cando a noite remata,
E cando o día chega,
A miña ave imaxinaria,
Soia ó seu niño regresa ,
Soia, tristre e desolada
Por que o feitizo se acaba,
I , que do seu sono desperta.
Voltando así , a miña realidade,
Na que ó día a día me leva.
Outono de 2012 . Manuel A. Caridad
