Tuve la suerte hace años de vivir en Orense y estar en muchas ocasiones en Ribadavia. Me imagino que el nombre procede del rio Avia que cruza en sus inmediaciones. Algo así como ribera del Avia. Buen vino y buen sitio para perderse entre sus callejas sobre todo del barrio Judío.
De origen probablemente romano (Abobriga), llegó incluso a ser capital del antiguo reino de Galicia hacia el año 1065 cuando comienza el cultivo de la vid fomentado por la orden cisterciense.
Hoy es la capital de la comarca de "O ribeiro" y mantiene una de las juderías mejor conservadas de España.
Nostalgia de las muchas horas pasadas en su emblemática taberna de "O Papuxa" en pleno barrio judío, cuyo dueño José Davila era una gran persona autor de numerosísimas anecdotas y buen amigo nuestro hasta su muerte hace pocos años.
Qué hermosa foto! Qué ganas de darme un paseito!!
Buen miércoles y cariños
Lore
Hola que bella imagen
lindo tu texto
un beso de Luna
Deixame que che recomende un libro: "NO ANO DO COMETA", de Xoan Bernardez Vilar.
E que, ó ver a túa actualización, o primeiro que se me veu á cabeza foi ese libro. Non me preguntes por que, xa que hai moitos anos que non o leo. E cando digo moitos, son moitos ( eu tiña, como moito, 20 anos). Pero, abrin a tua paxina e apareceu na miña mente sen máis.
Eu iba a Rivadavia unha vez por semana. Levaba un tratamiento cun famoso homeopata de alí. Don Juan, lembralo? XD
Eu penso que tiña 14 anos como moito. Era o boom de Cadillac Solitario de Loquillo. Faite unha idea dos anos que hai!! Tiña un carcinoma nas gladulas salivares, e ainda que fun ali como ultima esperanza para os meus pais, nada convencida, xuro que me curou. O que non conseguira a quimio, os tratamientos medicos ou as operacions... sigo si crer, pero non sei si foron as viaxes constantes ali e a paz da vila, ou a auga de Mondariz, que en menos dun ano, curei.
Encantame lembrar cousas! Gracias, JM!!
Non, a verdade é que cando eu fun, sempre me daban dúas botellas de auga de Mondariz. Non sei que levaba, si son sincera. Non sabia a nada. Despois as boliñas brancas tiña que compralas na farmacia.
A verdade é que era un home que me fascinaba. Como ven dis, era un home con moita cultura. E moi agradable. E, seguramente quedaras sorprendido, pero en canto viu á miña nai, sen coñecela de nada, dixolle: "Vostede ten desprendemento da matriz", e era verdade!! Non sei o coñecemento que tiña este home do corpo humano, pero con só mirarte podía recitarche as túas doenzas unha tras outra.
Sempre me fascinou esta capacidade que tiña. A pena era que a rodeaba dunha grande parafernalia, pero supoño que si non fose asi, non teria o exito que tiña. Tiñas que bañarte con xel da Toxa, beber auga de Mondariz... pero somos galegos e estas cousas atraennos moito, verdade?? XD
Era un ritual diario. Despois a imposicion de mans... e que lembro cada ritual que facia aquel home. Sempre
me preguntei como seria falar con el fora de aquelo que o rodeaba.
Quedaronme moitas dubidas, e a que mais me ronda a cabeza cando me lembro del é como podia saber as tuas enfermidades con só verte.
Sen dubida, un tipo deses que merecen a pena. Porque no tempo que eu acudin ali, mostrou sempre unha grande calidade humana. E polo menos, cando alguen ia con algo incurable, sempre lle dicia a verdade.
Supoño que morreria co segredo de como sabia todo o que tiñas. El falaba de que via a "aura" e que estaba mellada en determinados sitios, aqueles nos que tiñas algunha doenza. Pero para min era parafernalia. El tiña un grande coñecemento e aportou esperanza a moita xente.
E deume pena que morrera, a verdade.
A vida é curiosa, verdade?? Coincidimos aqui, tendo recorrido as mismas sendas e tendo familia nos mismos lugares. Por iso me produce tanto pracer o teu espacio.
Gracias polas lembranzas!!
A verdade é que a miña nai era moito mais nova. Só me leva 18 anos ;)
Pero sí, supoño que alguen que levaba tanto tempo exercendo podia recoñecer as doenzas dos pacientes. Polo menos as mais obvias.
Ainda que, si son sincera, eu sigome quedando co meu medico de sempre, que me coñece dende que saín do pediatra e que me coñece moi ben. Ainda que, como ben dis, carece da suspicacia de D. Juan. E por outra parte, é loxico, xa que os medicos non tedes tempo real para detervos en minucias. El tiña moito tempo e era pausado. Os meus pais, como xa che comentei, optaron por acudir a el como ultima solucion, porque era moi nena, costoulles moito sacarme adiante cando nacin ( menos de seis meses e no 77, imaxina! )e pensaron que aquela era a mellor solucion. E non sei que foi, si o tempo, a fe ou que tiña que ser,pero sain ben. A carteira dos meus pais non tanto, pero chegado un momento negueime a volver. Non queria perder clases e non queria facer esa viaxe tan pesada ( a
estrada vella, lembras? Agora ainda se chega ben a Ourense, pero antes...) e non queria pensar na enfermidade.
Sempre admirei a sabiduria que mostraba este home, ainda que eu era unha nena e realmente non sei canto hai de realidade nas miñas lembranzas ou canto persiste da admiracion dunha nena que nunca se atopara con alguen coma el.
Imaxinar un xuiz desa guisa?? jaaajaaajaaa!! Para min non perderia credibilidade, pero seria un espectaculo!! Imaxinas o Xuzgado de Lugo, ca recua de xitanos que ali hai cada dia e os xuices desa guisa?? Fixechesme rir!! jaaajaaaajaaa
Bicos!!
Hola, una bella imagen,
dan ganas de caminar por
esas calles, muy bonita.
Besos y feliz día
¡Hola!
El enlace a tu espacio, me lo ha facilitado Ashqelon, y he de agradecérselo, pues esas fotos y esos lugares que traes, son sencillamente fantásticos.
Desgraciadamente para mi, Galicia es una de mis asignaturas pendientes. En la esquina opuesta de la península no he terminado de encontrar el momento de conocerla.
Por eso cualquier acercamiento a esas tierras en siempre agracecido por mi.
Saludos
